Page 58 - จิตรกรรมฝาผนัง วัดธรรมิการาม อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี
P. 58

ปลูกสร้างตามอัตภาพเท่าที่ความจ�าเป็นจะพึงมีและเท่าที่ฐานะผู้อยู่อาศัยจะสามารถแสวงหาได้
           เมื่อฐานะดีขึ้นจึงขยับขยายปลูกเรือนเครื่องสับ อย่างไรก็ตามในอดีตผู้คนส่วนใหญ่มักจะอาศัย
           อยู่ในเรือนประเภทนี้ (กรมศิลปากร. ๒๕๕๙. หน้า ๖๓)
                “เรือนเครื่องสับ” หรือที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า เรือนฝากระดาน บรรดาไม้จะต้อง เลื่อย-
           ถาก-สับ-ไส เรือนเครื่องสับนี้เป็นเรือนไทยที่สร้างด้วยฝีมือ เรือนประเภทนี้ไม่ใช้ตะปูแม้แต่
           ตัวเดียว วิธีก่อสร้างนั้นโครงสร้างส่วนใหญ่รวมทั้งฝาใช้วิธีเข้าปากไม้ เพื่อให้ไม้ตั้งแต่ ๒ ชิ้น
           ยึดกัน การเข้าปากไม้มีทั้งที่ใช้เดือยใส่ในรูเดือย และวิธีให้ปากไม้วางสับกัน หากต้องใช้ตะปู
           บ้างจะใช้ตะปูจีนหรือสังขวานร หรือสลักยึดพรึงกับเสาการประกอบเครื่องเรือนทั้งหมดที่เป็น
           ไม้จริงจะนิยมใช้ไม้สักเพราะมีความคงทนอายุการใช้งานยาวนานส่วนเสาเรือนนิยมใช้ไม้เต็ง
           ไม้รัง และไม้แดง


           เกวียน
                เ  ก  ว  ย  ี  น   เป็นพาหนะเดินทางการเดินทางบนบกที่มีความส�าคัญในสมัยโบราณ เนื่องจาก
           ไม่มีถนนการขนส่งปริมาณมากจึงไม่สะดวกนักแต่เกวียนที่ใช้วัวเป็นแรงงานในการลากก็สามารถ
           ข้ามผ่านภูมิประเทศได้หลายรูปแบบทั้งแห้งและชื้นแฉะ ในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นการค้าแบบ
           กองเกวียนเป็นการค้าที่ส�าคัญโดยเฉพาะการค้ากับหัวเมืองในภาคอีสานซึ่งมีเมืองนครราชสีมา
           เป็นจุดรวบรวมสินค้าเรียกว่า ด่านเกวียน และต้นทางของขบวนเกวียนที่ส�าคัญ ชาวโคราชนิยม



























           ภาพเกวียน
           56  |
   53   54   55   56   57   58   59   60   61   62   63