Page 58 - จิตรกรรมฝาผนัง วัดธรรมิการาม อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี
P. 58
ปลูกสร้างตามอัตภาพเท่าที่ความจ�าเป็นจะพึงมีและเท่าที่ฐานะผู้อยู่อาศัยจะสามารถแสวงหาได้
เมื่อฐานะดีขึ้นจึงขยับขยายปลูกเรือนเครื่องสับ อย่างไรก็ตามในอดีตผู้คนส่วนใหญ่มักจะอาศัย
อยู่ในเรือนประเภทนี้ (กรมศิลปากร. ๒๕๕๙. หน้า ๖๓)
“เรือนเครื่องสับ” หรือที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า เรือนฝากระดาน บรรดาไม้จะต้อง เลื่อย-
ถาก-สับ-ไส เรือนเครื่องสับนี้เป็นเรือนไทยที่สร้างด้วยฝีมือ เรือนประเภทนี้ไม่ใช้ตะปูแม้แต่
ตัวเดียว วิธีก่อสร้างนั้นโครงสร้างส่วนใหญ่รวมทั้งฝาใช้วิธีเข้าปากไม้ เพื่อให้ไม้ตั้งแต่ ๒ ชิ้น
ยึดกัน การเข้าปากไม้มีทั้งที่ใช้เดือยใส่ในรูเดือย และวิธีให้ปากไม้วางสับกัน หากต้องใช้ตะปู
บ้างจะใช้ตะปูจีนหรือสังขวานร หรือสลักยึดพรึงกับเสาการประกอบเครื่องเรือนทั้งหมดที่เป็น
ไม้จริงจะนิยมใช้ไม้สักเพราะมีความคงทนอายุการใช้งานยาวนานส่วนเสาเรือนนิยมใช้ไม้เต็ง
ไม้รัง และไม้แดง
เกวียน
เ ก ว ย ี น เป็นพาหนะเดินทางการเดินทางบนบกที่มีความส�าคัญในสมัยโบราณ เนื่องจาก
ไม่มีถนนการขนส่งปริมาณมากจึงไม่สะดวกนักแต่เกวียนที่ใช้วัวเป็นแรงงานในการลากก็สามารถ
ข้ามผ่านภูมิประเทศได้หลายรูปแบบทั้งแห้งและชื้นแฉะ ในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นการค้าแบบ
กองเกวียนเป็นการค้าที่ส�าคัญโดยเฉพาะการค้ากับหัวเมืองในภาคอีสานซึ่งมีเมืองนครราชสีมา
เป็นจุดรวบรวมสินค้าเรียกว่า ด่านเกวียน และต้นทางของขบวนเกวียนที่ส�าคัญ ชาวโคราชนิยม
ภาพเกวียน
56 |
